ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان
انتشار این کلیپها، جدا از رنجی که به جامعه تحمیل میکند، و فارغ از فرهنگ غیرانسانیای که ترویج مینماید، تبعات فراوان سیاسی و حتی امنیتی نیز به همراه داشته است. موجسواری گستردۀ رسانههای دشمن بر این پدیده، و نمایش عدم کارآمدی نظام در حل یک مسئلۀ نسبتاً کوچک اما رنجآور، امری پوشیده نیست.
شاید گوشزد و پیشنهاد نکات مهم ذیل، برای مسئولان محترم، خصوصاً برای کمیسیون کشاورزی مجلس شورای اسلامی و وزارت جهادکشاورزی راهگشا باشد.
1. پدیدۀ جوجهکشی، قطعاً با حقوق پیشرفتۀ اسلامی درخصوص حیوانات، حتی سازگاری حداقلی هم ندارد. این کانسپت، اساساً یک پدیدۀ وارداتی است که سربند واردات فکری و فرهنگی غرب، همچون رویکرد کسب مطلوبیت و منفعت حداکثری، رقابت، تولید انبوه و الخ در کشور ما هم ایجاد شده و توسعه یافته است. برای محکم کردن این مدعا، ذیلاً چند نکته در ضرورت رعایت حقوق حیوانات در اسلام میآید، تا سطح عالی نگاه اسلام به این موضوع روشن شود:
براى چهارپایان بر صاحبان آنها حقوق [ششگانهای] است: نخست اینکه هنگامى که به منزل رسید و پیاده شد اوّل آذوقه آنها را آماده کند [چرا که این حیوان از صاحبش خستهتر است به علاوه زبان تقاضا ندارد] و هر زمان که از کنار آب بگذرد، آب را بر او عرضه کند [تا اگر تشنه باشد بنوشد] و هرگز به صورتش تازیانه نزند؛ چرا که او تسبیح و حمد خدا مىگوید و هرگز بر پشت آن هنگام توقف ننشیند مگر در هنگام جنگ [اشاره به اینکه هنگامى که سواران به هم مىرسند، یا از کنار فرد پیادهاى عبور مىکنند و براى احوالپرسى و مطالب دیگر توقف مىنمایند باید از مرکب پیاده شوند، حرفهایشان که تمام شد سوار شوند و به راه خود ادامه دهند؛ زیرا این زحمت را به حیوان دادن که در حال توقف سوار آن باشند و پیاده نشوند، زحمتى است بدون دلیل؛ ولى در میدان جنگ چنین نیست؛ زیرا پیاده شدن از مرکب به هر حال خطرناک است] و بیش از طاقتش چیزى بر آن بار نکند و بیش از توانائیش آن را راه نبرد.
منبع: وسائل الشیعه، عاملى، شیخ حر، محمد بن حسن، محقق / مصحح: مؤسسة آلالبیت علیهم السلام، قم، 1409 قمری، چاپ: اول، ج 11، ص 478، باب 9 (حقوق الدابه المندوبه و الواجبه).
منبع: وسائل الشیعة، همان، ص 483، باب 10 (کراهه ضرب الدابه على وجهها و غیره و لعنها).
«خداوند زنى را به سبب گربهاى وارد دوزخ ساخت چرا که آن را بسته بود، نه رهایش مىکرد که خودش غذا پیدا کند و نه غذایى به او مىداد».
منبع: وسائل الشیعه، همان، ص 544، باب 53 (عدم جواز قتل الهره و البهیمه إلا ما استثنی).
منبع: الکافی، کلینى، محمد بن یعقوب بن اسحاق، محقق / مصحح: غفارى، على اکبر و آخوندى، محمد، دار الکتب الإسلامیة، تهران، 1407 قمری، چاپ: چهارم، ج 8، ص 285، (حدیث نوح یوم القیامه).
بنابراین ملاحظه میفرمایید که اساساً فرهنگ سبعانه و وحشیانۀ برخوردهای نامتعارف با حیوانات در شرع مقدس و در فرهنگ اصیل و غنی ما ایرانیان از دیرباز جایگاهی نداشته است.
2. نکتۀ پایۀ بعدی اینکه پدیدۀ جوجهکشی، از فترت دو عنصر مهم «قانون مناسب» و «نظارت اجرایی درخور» ناشی میشود. شایسته است ابتدا نمایندگان محترم کمیسیون کشاورزی مجلس شورای اسلامی در کنشی فعال نسبت به تدوین و تصویب قانون مقتضی، یا غنیسازی و گرفتن درزهای قوانین فعلی، اقدام نمایند تا ریل کلی جلوگیری از این معضل، در کشور ایجاد شود. پس از آن نوبت به وزارت جهادکشاورزی میرسد که با تدوین دستورالعملهای مناسب، و نهادسازی، و سایر اقدامات لازم، درگاههای این رخداد مستمر مشئوم را کاملاً ببندد.
3. نکتۀ بعدی اینکه جلوگیری کامل از جوجهکشی کاملاً شدنی و ممکن است. جوجهکشی اصولاً با توجیههای زیر انجام میشود:
برای این هرسه دلیل، راهکارهای منطقی وجود دارد:
ضمناً تا ایجاد نهادها یا سازوکارهای لازم برای این امر در وزارت جهادکشاورزی، واسپاری این توزیع به چند هزار خیریه و گروه جهادی سراسر کشور راهگشاست.
به نظر میرسد یک سازماندهی و تمهید حداقلی توسط مجلس معزز و دولت محترم، بتواند کشور ما را برای همیشه از این مسئلۀ مهم رهایی ببخشد. مسئلهای که هزینههای فرهنگی و اجتماعی و نیز آبرویی آن برای کشور، بهمراتب بیش از هزینههای اقتصادیاش بوده است.