ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری اﻗﺘﺼﺎداﯾﺮان

به گزارش خبرگزاری تسنیم، فناوری اطلاعات، (Information Technology یا IT) همان‌طور که به وسیله انجمن فناوری اطلاعات آمریکا (ITAA) تعریف شده‌است، «به مطالعه، طراحی، توسعه، پیاده‌سازی، پشتیبانی یا مدیریت سامانه‌های اطلاعاتی مبتنی بر رایانه، به‌ویژه برنامه‌های نرم‌افزاری و سخت‌افزار رایانه می‌پردازد».

به‌طور کوتاه، فناوری اطلاعات، با مسائلی مانند به‌کارگیری رایانه‌های الکترونیکی و نرم‌افزار سروکار دارد تا تبدیل، ذخیره، حفاظت، پردازش، انتقال و بازیابی اطلاعات و در تعریف دیگری فناوری اطلاعات به کلیه فناوری‌هایی اشاره می‌کند که در شش حوزه جمع‌آوری، ذخیره‌سازی، پردازش، حفاظت، انتقال و نمایش اطلاعات کاربرد داشته و اثرگذار هستند.

فناوری اطلاعات نقش مهمی در توسعه اقتصادی و صنعتی کشور ایران دارد. برخی از اثرات مثبت این فناوری عبارتند از:

• افزایش بهره‌وری و کارایی بنگاه‌های اقتصادی با استفاده از سیستم‌های کامپیوتری و شبکه‌های ارتباطی
• ایجاد بازارهای جدید و سفارشی‌سازی محصولات با استفاده از اینترنت و تجارت الکترونیک
• افزایش سطح دانش و نوآوری با دسترسی به اطلاعات و داده‌های جهانی
• توسعه زیرساخت‌ها و تجهیزات مورد نیاز برای ارتباطات و اطلاعات ملی

برای بهره‌برداری بهینه از فناوری اطلاعات، کشور ایران نیاز به تدوین سیاست‌های مناسب و حذف موانع قانونی و فرهنگی دارد. همچنین آموزش نیروی انسانی متخصص و توانمند در این زمینه ضروری است. این فناوری می‌تواند یک عامل محرک توسعه در جامعه ایران باشد و موجب رقابت‌پذیری بالاتر در عرصه جهانی شود.

در بودجه سال 1403 رشد اقتصادی حوزه فناوری اطلاعات دو رقمی است و همچنین در برنامه هفتم پنج ساله توسعه 11 درصد پیش بینی شده است، این موضوع نشان دهنده این است که این درک وجود دارد که حوزه اقتصاد دیجیتال، حوزه خیلی قابل گسترده است، حوزه فناوری اطلاعات برای خیلی از صنایع پیشران و کمک کننده است. بدون حوزه فناوری اطلاعات رشد و توسعه خیلی از صنایع غیرممکن است یا به کندی صورت می گیرد. بنابراین دولت باید بیندیشد که چگونه با تعامل با بخش خصوصی و سازمان‌هایی مثل سازمان نظام صنفی رایانه‌ای مشکلات را حل کند، موانع را از سر  راه بردارد.

موانع استفاده از فناوری اطلاعات در کشور

با توجه به منابع مختلف، موانع استفاده از فناوری اطلاعات در کشور ایران می‌توانند به چند دسته تقسیم شوند:

• موانع مدیریتی: این دسته شامل عواملی مانند نبود برنامه‌ریزی مناسب، عدم هماهنگی بین سازمان‌ها، نبود نظارت و ارزیابی، مقاومت در برابر تغییر و نبود رهبری فناورانه است.
• موانع انسانی: این دسته شامل عواملی مانند نبود نیروی انسانی متخصص و آموزش‌دیده، عدم آمادگی شناختی و روانی، عدم انگیزه و تمایل، ترس از از دست دادن شغل و عدم اعتماد به فناوری است.
• موانع فرهنگی: این دسته شامل عواملی مانند عدم توجه به نیازهای مشتریان، عدم ترویج فرهنگ استفاده از فناوری، عدم حمایت از نوآوری و خلاقیت، عدم احترام به حقوق مالکیت فکری و عدم رعایت اصول اخلاقی است.
• موانع سازمانی: این دسته شامل عواملی مانند نبود ساختار مناسب، عدم همکاری بین بخش‌ها، عدم وجود استانداردها و قوانین، عدم تخصیص منابع کافی و عدم وجود سیستم‌های اطلاعاتی یکپارچه است.

انتهای پیام/