وی ضمن اشاره به بی برنامگی دولت‌ها در حوزه موسیقی پس از 42 سال، بیان کرد: محدودیت‌های سخت دهه 60 تا حدودی از بین رفته اما ظرفیت‌ها و استعدادهایی که بوده، به دلیل این بی برنامگی‌ها از میان رفته است. نبود هرگونه برنامه مشخص برای تعیین تکلیف، کارکردها و کاربردهای موسیقی، درد دائمی همه دولت‌ها بوده که در ابتدای کار با برخورد خوب شروع می‌کنند اما پس از مدتی عملکرد مدیران قبلی را پیش گرفته و مانع تراشی می‌کنند.

این تاریخ نگار موسیقی با بیان اینکه اکثر مدیران این حوزه انگیزه، شناخت، عشق و دغدغه‌ای ندارند، گفت: نوعی ممنوعیت و کراهت ذاتی مدیران این حوزه نهادینه شده است و تاریخ موسیقی در 40 سال اخیر ایران، تاریخ مانع‌سازی است تا زمینه‌سازی.

وی درباره ارزیابی هشت سال دولت در حوزه موسیقی از بی‌تدبیری و بی‌امیدی سخن گفت و تأکید کرد: وقتی که انگیزه و اندیشه‌ای برای موسیقی به عنوان یک هنر مستقل از شعر و شعار نباشد، حتی کاربردهای موسیقی با کلام و شعارمند وجود نخواهند داشت و استعدادها از بین می‌رود و موسیقی به یُمن وجود مدیران پیشرفتی نخواهد کرد.

به گفته میرعلینقی عملکرد دولت تدبیر و امید، تخریب بیشتر آن چیزی بود که توسط دولت‌های قبلی تخریب شده بود و انگیزه‌ای برای بهبود در هیچ زمینه‌ای دیده نشده است در حالی که در دولت قبلی کم و بیش شاهد تولیداتی بودیم.

وی وضع موجود را «برهوت فرهنگی» تعبیر کرد و اذعان کرد: متأسفانه اکثریت جامعه نشان داده است که بدون موسیقی فاخر فرهنگی نیز می‌تواند زیست راحتی داشته باشد.

این تاریخ‌نگار موسیقی معاصر در رادیو گفت‌وگو، با استناد به صحبت‌های استاد پرویز منصوری گفت: باید نظام موسیقایی تشکیل داد و سلسله جلساتی برای موسیقی برگزار کرد به شرط آنکه نتایج آنها نسبی و کوتاه مدت نباشد و پارامترهای دقیق موسیقی را تعیین کرده و برای آن ضمانت اجرایی تعیین در نظر گرفته شود.

میرعلینقی ادامه داد: مدیریتی که تفکر آن ضامن انتخاب انواعی از موسیقی مفید برای جامعه باشد می‌تواند با برنامه اجرایی چهار ساله آن را پرورش دهد، در حالی که آن چیزی که همیشه آفت فرهنگ بوده به تعویق انداختن و سیاست عجالتاً بوده است.