خبرگزاری اقتصاد ایران - دلنوشته/ آزاده بابانژاد: فردا اول تیرماه 1400 هجری شمسی برابر با 11 ذی‌القعده 1442 هجری قمری، تولد امام رضاست. سال 148 هجری قمری، نور زیبایی در مدینه می‌تابد که بعدها سراسر جهان را فرامی‌گیرد.

شهادتش مظلومانه و غریبانه بود. و تاریخ هنوز شرمسار از این اتفاق، سیاه می‌پوشد در روز رجعتش. اهل کرامت است و محبت، و از سخاوتش همه را بهره‌مند می‌سازد. غریبان و در راه‌ماندگان را امید و پناه است و مظلومان را دادرس و فریادرس.

 شاید تویی که این واژه‌ها را کنار هم می‌خوانی، به زیارتش رفته‌ای. می‌دانی که فضای حرم عجیب سنگین است. کیلومترها راه آمده‌ای به پابوسش. دلت را پیش از آن راهی کرده بودی اما جسمت هم خواست تا بیاید.

از دور که دیدگانت گلدسته‌های حرم را می‌بیند، اشک همراهی‎‌اش می‌کند، پاهایت بی‌قرارند و دست‌هایت بی‌تاب. دلت که آن جلوترها برایش رفته است!

خواب و خستگی و بی‌رمقی را فراموش کرده‌ای. حالا همه چیز را در او می‌بینی. دیگر دست خودت نیست. اصلاً مال خودت نیستی. حرم همچون آهن‌ربایی تو را به سمت خود می‌کشاند. اینجا فقط نیروی جاذبه است و دیگر هیچ!

قلبت می‌خواهد از جا کنده شود. بی‌اختیار تعظیم می‌کنی. هیچ اجباری در کار نیست. جسمت در کهکشان راه او گم می‌شود. تپش قلبت را می‌شنوی. سرخ و سفید می‌شوی از آنهمه جلال و شکوه و عشق!

صحن پر از دلدادگی‌ست و دو رکعت نماز در گوشه‌ای خلوت حسابی می‌چسبد. اشک‌هایت را نمی‌توانی پنهان کنی. هق‌هق گریه‌هایت لبخند دل است. آدم عشق می‌کند وقتی اشک شوق می‌ریزد.

هنوز قلبت از تپیدن نایستاده است. وقتی که دستت ضریحش را می‌گیرد حس آرامشی داری که با هیچ زیبایی دیگری معاوضه نمی‌کنی. راستی این را بگویم که برایم تجربه شده است؛ همیشه ضریح دست تو را می گیرد! تو هم حتماً به این تجربه رسیده‌ای؟

....او رضای خاندان امامت است. ستاره‌ی هشتم. هم رضاست و هم صابر و صادق، و هم فاضل و قرة‌العین مؤمنان. به زیارتش که می‌روی؛ بساط عاشقی پهن است و برایت چیزی کم نمی‌گذارد.

نور هدایت است و افتخار ایران. دل‌ها را می‌طلبد و قدم‌ها را محکم می‌کند، اگر تو بخواهی خودش مقدمات سفر را جفت و جور می‌کند و تو می‌مانی که خدایا! مگر می‌شود؟ آخر چطور؟

هر که به عشق او پا به مشهدالرضا گذاشته، برای خودش حکایتی دارد. داستانش داستان راستان است! آقا بی‌نهایت آقاست! تو را پیش از آنکه به دیدارش بروی، خودش زیارتت می‌کند. او عجیب به میهمان‌هایش احترام می‌گذارد.

صحن وسرایش، زیر گنبدها و گلدسته‌هایش پر از صفاست. دنیایی‌ست برای خود که باید آن را کشف کنی. البته آنجا که می‌روی حتماً کمی هم به مظلومیت آقا فکر می‌کنی. می‌دانم! تو هم مانند همه‌ی زائران با دلی شکسته آمده‌ای. فقط بین تمام دعاهایت، دعای فرج را هم بخوان! و پایان تمام خواسته‌هایت ظهور صاحب‌الزمان باشد.

آقا! تولدت مبارک

مسافر حرم! زیارتت قبول

انتهای پیام/