به گزارش خبرگزاری اقتصادایران ، مسعود منصور رئیس سازمان جنگل ها، مراتع و آبخیزداری در روز جهانی مقابله با بیابانزایی که روز گذشته در سازمان جنگل ها، مراتع و آبخیزداری برگزار شد، گفت: 37 میلیون هکتار از عرصه کشور معادل 23 درصد مساحت کل کشور در معرض تخریب با شدت کم یا زیاد است.

رئیس سازمان جنگل ها، مراتع و آبخیزداری کشور با اشاره به اینکه  فرسایش خاک و هجوم شن های روان سالانه حدود 3000 میلیارد تومان به تأسیسات و زیرساخت های کشور خسارت وارد می کند گفت: برای مقابله با بیابانزایی در 7 و نیم میلیون هکتار اقدامات مناسبی انجام شده است که 2 میلیون و 300 هزار هکتار نهال‌کاری، 4 میلیون و 700 هزار هکتار بذرپاشی و بذرکاری، حدود 300 هزار هکتار با استفاده از مالچ‌های نفتی در سنوات قبل تثبیت شده است.

وی با اشاره به اینکه سال 99 یک تنفس تقریبا یک ساله به این موضوع دادیم و شورای عالی جنگل و معاونت آبخیزداری و امور مراتع موظف شد با کمک دانشگاه، موسسات و صاحبنظران شاخص‌های استفاده از مالچ‌های نفتی را بازنگری کند گفت: در گذشته براساس شاخص‌های قبل 63 هزار هکتار از مساحت کشور واجد شرایط استفاده از مالچ نفتی بودند اما با اصلاح شاخص‌ها و دستورالعمل های جدید این مساحت به 32 هزار هکتار رسیده یعنی تقریبا نصف شده است و مالچ پاشی نفتی در استان خوزستان متوقف شده و از دستور کار خارج شده است.

وی با اشاره به عدم استفاده از مالچ نفتی رایگان توسط سازمان جنگل ها برای مقابله با پدیده بیابانزایی و شن های روان گفت: با همکاری معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری، بحث استفاده از مالچ‌های جایگزین با سرعت دنبال شده است و اکنون استفاده از دو نوع مالچ نهایی شده که می‌تواند وارد فاز اجرایی شود.

منصور اظهار داشت: سال گذشته برای مناطق بیابانی به‌ویژه مناطقی که احیا شده بود مدل مدیریت خاصی نداشتیم. سیاست حفظ و مدیریت مناطق احیا شده تدوین شد و به تصویب شورای عالی جنگل‌ها رسید و به تمام استان‌ها ابلاغ شد و از آن زمان مدیریت مبتنی بر مشارکت جوامع محلی با کاربری‌های متجانس مانند اکوتوریسم بیابانی، پرورش شتر، نیروگاه‌های بادی وخورشیدی را در این سیاست مشخص کردیم.

رییس سازمان جنگل‌ها با اشاره به اینکه در مراسم روز بزرگداشت و مقابله با بیابان‌زایی سال گذشته بنابود دنبال اقدامات نوین و نوآوری در این حوزه باشیم، اظهار کرد: سال گذشته برای مناطق بیابانی به‌ویژه مناطقی که احیا شده بود مدل مدیریت خاصی نداشتیم. سیاست حفظ و مدیریت مناطق احیا شده تدوین شد و به تصویب شورای عالی جنگل‌ها رسید و به تمام استان‌ها ابلاغ شد و از آن زمان مدیریت مبتنی بر مشارکت جوامع محلی با کاربری‌های متجانس مانند اکوتوریسم بیابانی، پرورش شتر، نیروگاه‌های بادی وخورشیدی را در این سیاست مشخص کردیم.