مانوئل لیبک، نویسنده ارشد این مطالعه در رابطه با این کشف دانشمندان توضیح داد: ما تخمین می‌زنیم که در سراسر جهان بین 0.6 تا 1.3 میلیون تن شکر، عمدتاً به شکل ساکارز در ریزوسفر علف‌های دریایی وجود دارد که این مقدار تقریباً با مقدار شکر موجود در 32 میلیارد قوطی زغال سنگ قابل مقایسه است!

دکتر لیبک و همکارانش با علم به اینکه تقریباً همه میکروب‌ها با قندها رشد می‌کنند به این فکر کرده‌اند که چرا ساکارز (قند) توسط جمعیت وسیع میکروارگانیسم‌های ریزوسفر علف‌های دریایی مصرف نمی‌شود؛ مگی سوگین، یکی از محققان این مطالعه، در پاسخ به این ابهام، گفت: آنچه که ما متوجه شدیم این است که این قندها ضد میکروبی هستند و متابولیسم اکثر میکروارگانیسم‌ها را مهار می‌کنند. با این حال، به نظر می‌رسد گروه کوچکی از میکروب‌ها می‌توانند با ساکارز رشد کنند؛ این موجودات نه‌تنها قادر به هضم ساکارز و تجزیه فنولیک هستند، بلکه ممکن است مواد مغذی ضروری مانند نیتروژن را نیز تولید کنند که این کار به رشد علف دریایی کمک می‌کند.

به نقل از earth، از آن‌جایی که علفزارهای دریایی یکی از در معرض خطرترین زیستگاه‌های روی کره زمین هستند و به سرعت در تمام اقیانوس‌ها در حال کاهش هستند، دانشمندان در سراسر جهان نگران هستند که ناپدید شدن آن‌ها مقادیر زیادی کربن را در جو آزاد کند و در نتیجه گرمایش جهانی را تشدید کند.

نتایج تحقیق دانشمندان نشان می‌دهد که جذب کربن در اقیانوس‌ها فقط خود علف‌های دریایی نیست، بلکه ساکارز نیز در این کار نقش دارد. محاسبات نشان می‌دهد که اگر ساکارز موجود در ریزوسفر علف‌های دریایی توسط میکروب‌ها تجزیه شود، حداقل 154 میلیون تن دی اکسید کربن در اتمسفر در سراسر جهان آزاد می‌شود.