نیروگاه خورشیدی فضایی (SSPS)، یک فناوری "هات‌اسپات" و یک سیستم تولید برق مبتنی بر فضا است که برای جمع‌آوری انرژی خورشیدی قبل از تبدیل آن به برق استفاده می‌شود. نور خورشید در خارج از جو روشن‌تر است و تقریباً در تمام روز می‌تابد، سپس انرژی موجود در مایکروویوها باید توسط آنتن گیرنده در فضا یا در سطح زمین منتقل و برداشت شود که امواج مایکروویو را دوباره به الکتریسیته تبدیل می‌کند.

مزیت‌های نیروگاه خورشیدی فضایی در مقایسه با نیروگاه‌های زمینی چیست؟

نیروگاه‌های خورشیدی چندین برابر هر نیروگاه خورشیدی زمین با شرایط مشابه، برق تولید می‌کند ضمن آنکه هیچکدام از هزینه‌سازی‌های نیروگاه‌های خورشیدی زمینی را نیز ندارد. به طور مثال، نیروگاه‌های خورشیدی زمینی همواره در معرض تابش نور آفتاب قرار ندارند و باد نیز همیشه به اندازه کافی به توربین‌های بادی نمی‌وزد و همین مسأله باعث شده است که در این نیروگاه‌ها از ژنراتورهای جایگزین برق یا باتری‌هایی با قدرت ذخیره بالا استفاده شود تا از خاموشی نیروگاه‌ها در زمانی که آب و هوای نامساعدی وجود دارد جلوگیری شود.

فناوری‌های جهانی در تعقیب خورشید

"پیتر ادوارد گلیزر" دانشمند آمریکایی و مهندس هوافضا، ایده استفاده از ماهواره‌ها برای ارسال انرژی خورشیدی از فضا به زمین را در سال 1968 در سر داشت. "جان سی‌منکینز" فیزیکدان سابق ناسا نیز در سال 2012 طرحی به نام ماهواره انرژی خورشیدی از طریق آرایه فازی خودسرانه بزرگ (SPS-ALPHA) ارائه کرد.

در سال 2015، شرکت "نورث روپ گرومن" در ایالات متحده یک تحقیق 17.5 میلیون دلاری را طی سه سال برای توسعه طرح انرژی خورشیدی فضایی (SSPI) مطرح کرد.

ژاپن فناوری انرژی خورشیدی فضایی را در برنامه توسعه فضایی ملی خود گنجانده است. دانشمندان این کشور در سال 2015 انتقال 55 متری مایکروویو از راه دور را آزمایش کردند و مزیت فنی آن را در انتقال انرژی بی‌سیم به نمایش گذاشتند، با این حال، آزمایش ژاپن زنجیره‌ای کامل نبود زیرا فاقد آزمون تبدیل نور به الکتریسیته است.