به گزارش خبرنگار حوزه حماسه و مقاومت خبرگزاری فارس، رزمندگان در ۸ سال دفاع مقدس با چالش‌های زیادی روبرو می‌شدند. یکی از این چالش‌ها کمبود اسلحه برای میدان نبرد بود.

روایتی که می‌خوانید خلاصه‌ خاطره‌ عباس برقی یکی از رزمندگان دفاع مقدس، از حاج احمد متوسلیان است که در کتاب «می‌خواهم با تو باشم» به قلم علی اکبری آمده:

«آن اوایل تیپ ما از لحاظ تسلیحات بسیار فقیر بود و سلاح‌هایی هم که در اختیار داشتیم اغلب از رده خارج بود.

روزهای آخر عملیات فتح المبین، سپاه شوشتر یک گردان ناقص با ۲۳۳ نفر نیرو را برای کمک به تیپ ما به دوکوهه فرستاد. هرچه سلاح‌های ما فرسوده و غیر‌قابل استفاده بود، این گردان که آموزش خوبی هم ندیده بودند، از لحاظ سلاح سبک مجهز بودند. آن قدر سلاح‌هایشان نو بود که مشخص بود آن‌ها را به تازگی از صندوق درآورده و تحویلشان داده‌اند.

بعد از اتمام عملیات به حاج احمد گفته شد که این گردان باید به شوشتر بازگردد. حاج احمد هم دستور داد سلاح‌هایشان را به اسلحه‌خانه تحویل بدهند، بعد بروند.

این قضیه گذشت تا این که به عملیات بیت‌المقدس نزدیک شدیم. پیغام شفاهی و کتبی بود که پشت سر هم از تدارکات سپاه منطقه ۸ با این مضمون که «آن ۲۳۳ قبضه اسلحه را پس بدهید» به تیپ ما ارسال می‌شد. در همان ایام وقتی بچه‌های تدارکات تیپ برای تهیه سلاح و تجهیزات انفرادی به همان برادران مراجعه می‌کردند با چنین جواب‌هایی روبه رو می‌شدند: «نداریم! نیست! چه کنیم؟ معذوریم!»

حاج احمد با دیدن چنین جواب‌هایی یک نامه بسیار رسمی در جواب پیغام‌های آنان ارسال کرد که در آن نوشته شده بود: «سلاح‌های گردان اعزامی شوشتر را داریم! هست! نمی‌دهیم! مرحمت زیاد!»

پایان پیام/