زمان در فیلم‌شناسی کریستوفر نولان از  دوران  Memento حضور داشته است؛ فیلمی که به شیوه‌ای بسیار عجیب روایت می‌شود. این فیلم به صورت معکوس روایت می‌شود و مدام گذشته و حال را در هم می‌آمیزد تا در بینندگان، سردرگمی ایجاد کند، زیرا قهرمان قصه از فقدان حافظه کوتاه‌مدت رنج می‌برد، بنابراین او به شدت گیج است. اما بعد از این فیلم، اشتیاق نولان برای گنجاندن زمان به عنوان یکی از عناصر اصلی در فیلم‌هایش بیشتر شده است.

وسواس کریستوفر نولان نسبت به زمان هرگز مورد توجه طرفداران، تماشاگران سینما و منتقدان قرار نگرفت، زیرا این موضوع چیزی فراتر از یک اتفاق تکراری در فیلم‌های اوست و کارگردان در نهایت توضیح می‌دهد که چرا اینقدر نسبت به آن وسواس دارد.

این فیلمساز مطرح هالیوودی در مصاحبه با The Graduate Center در دانشگاه سیتی نیویورک در پاسخ به این پرسش که چرا زمان یک مقوله کلیدی و همیشگی در فیلم‌های اوست، گفت: این سوالی است که خیلی از من پرسیده می‌شود؛ اینکه چرا اینقدر به زمان علاقه دارم. پاسخ کوتاهم به پرسش شما این است که من همیشه در زمان زندگی کرده‌ام. شاید چیز برجسته‌ای نباشد اما حقیقت دارد. زمان، اساسی‌ترین بخش از تجربه انسانی ما است و نحوه‌ ادراک‌مان نسبت به جهان را تعریف می‌‌کند.

او افزود: سینما زمینه بسیار خوبی برای بررسی این موضوع (زمان) است. چند سال پیش مطلبی برای مجله Wired نوشتم و آنجا در مورد زمان و رابطه آن با سینما صحبت کردم. من گفتم که اگر هنگام پخش فیلم در  یک غرفه پروجکشن حضور داشته باشید، گاهی اوقات فیلم شروع به بیرون آمدن از قرقره می‌کند و روی زمین می‌افتد. این یک نمایش هیجان‌انگیز، دراماتیک و وحشتناک از زمان و جریان آن است؛ به خصوص اگر مربوط به فیلم آی‌مکس باشد.

نولان ادامه می‌دهد: یک فیلم آی‌مکس سه ساعته حدود 11 مایل طول دارد و این مقدار بسیار زیادی است. بنابراین، فکر می‌کنم که مکانیسم زمان و روشی که زبان مرسوم فیلم به واسطه آن زمان را به تصویر می‌کشد، بسیار پیچیده است. فیلم‌هایی که من می‌سازم خام‌تر هستند. این فیلم‌ها در واقع مکانیسم زمان را به تصویر می‌کشند و توجه تماشاگران را به آن جلب می‌کنند. فکر می‌کنم که در رابطه میان زمان و فیلم، دوربین یک ماشین زمان است و زمان را دستکاری می‌کند. هیچ‌کس قبل از به وجود آمدن دوربین، چیزی را بالعکس یا به صورت اسلوموشن و یا حتی با حرکت سریع ندیده است.