محققان پیش از این می دانستند غلظت گلوکز در بزاق دهان فرد با میزان آن در جریان خون متناسب است اما چون سطح گلوکز در بزاق بسیار پایین تر است، تجهیزات مخصوص آزمایشگاهی برای اندازه گیری دقیق آن نیاز است.

محققان دانشگاه شربروک در کبک کانادا و شرکت کلگیت -پالمالیو در نیوجرسی آمریکا سعی دارند با بررسی ابزارهای موجود در یک حسگر زیستی مبتنی بر آپتامر الکتروشیمیایی، این روند را تغییر دهند.

چنین دستگاه هایی شامل یک تکه خاص از دی ان ای مهندسی شده هستند که آپتامر نامیده می شود و با نشانگر زیستی مورد نظر را در نمونه پیوند برقرار می کند. هنگامیکه این اتفاق می افتد، حسگر یک سیگنال الکتروشیمیایی قابل اندازه گیری تولید می کند.

به طور معمول آپتامرها در حسگرهای زیستی E-AB استفاده می شوند که برای ردیابی گلوکز در بزاق دهان به اندازه کافی قابل اعتماد نیستند. پروفسور فیلیپ دوفین دوشارم از دانشگاه شربروک و همکارانش حساسیت آپتامرهایی را ارتقا دادند که در اندازه گیری سطح گلوکز به کار می روند و عملکرد موفقی داشته اند.

آپتامرهایی که دوباره مهندسی شدند روی الکترودی از جنس طلا با حسگر زیستی E-AB قرار گرفتند که در بزاق جمع آوری شده از گروهی از افراد شرکت کننده در تست گرفته شد.

نه تنها حسگر در اندازه گیری غلظت قند خون در مایع درست بود، بلکه نتیجه را در 30 ثانیه فراهم کرد. علاوه بر آن اگر حسگر پس از استفاده شسته شده و در محلول نمکی فسفات قرار می گرفت، حساسیت آن تا یک هفته باقی ماند.

فناوری مذکور را می توان برای ردیابی نشانگرهای زیستی دیگر با استفاده از آپتامرهای مختلف به کار برد. در حقیقت محققان یک نسخه جایگزین ابداع کردند که سطح AMP (آدنوزین مونوفسفات) را به دقت اندازه می گرفت. این نشانگر زیستی با بیماری لثه مرتبط است.